Το 2020 είναι η χρονιά που θα αποτελέσει το μεγαλύτερο σχολείο για όλη την ανθρωπότητα. Ο Covid-19 μας ανάγκασε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγαλύτερο φόβο του Ανθρώπου: Tο φόβο θανάτου. Οι ψυχικά δυνατοί άνθρωποι κατάφεραν να κάνουν άμυνες και να σταθούν απέναντι στην απειλή με σύνεση και ψυχραιμία. Άλλοι πάλι κατέρρευσαν και διαλύθηκαν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάστηκαν και αξιολογήθηκαν. Τα ζευγάρια, εγκλωβισμένα στον ίδιο χώρο, αναγκάστηκαν να ‘δουν’ όλα αυτά που τους ενώνουν αλλά και τους χωρίζουν. Κάποιοι έμαθαν από αυτή την ανακάλυψη και έκαναν τις κατάλληλες αλλαγές για να σώσουν τη σχέση τους και άλλοι τράπηκαν σε φυγή ή διάλεξαν τη βία για να θρηνήσουν τη δική τους λάθος επιλογή. Σε ότι αφορά τη σχέση γονέων και παιδιών, αρκετοί γονείς ήρθαν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι δεν είχαν καμία επικοινωνία με τα παιδιά τους. Αντί να εκμεταλλευτούν και να απολαύσουν τον πολύτιμο χρόνο με τα παιδιά τους, αποτραβήχτηκαν τρομαγμένοι στη γωνιά τους και κλείστηκαν στον εαυτό τους.

Στον απόηχο όλων αυτών των ανακαλύψεων που πρέπει να δει, να κατανοήσει και να τροποποιήσει ο Άνθρωπος προκειμένου να βρει τη χαρά και τη ψυχική του γαλήνη, έρχεται η τηλεόραση να δώσει το πιο δραστικό αντίδοτο στο ψυχικό πόνο: Τα τηλεοπτικά σκουπίδια.

Μετά από μια έντονη περίοδο κατάθλιψης έρχεται η μανία για να αποτυπώσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο το σχήμα της κοινωνίας που ζούμε. Μια διπολική κοινωνία που αρνείται πεισματικά να θεραπευτεί. Αντί να καταφέρει να αντέξει να μείνει στη κατάθλιψη, να επεξεργαστεί τους λόγους και να ανακαλύψει τρόπους ουσιαστικής διαφυγής, παραδίνεται σε μανιακά καλέσματα που ‘κλέβουν’ το μυαλό, ναρκώνουν τη σκέψη και λειτουργούν σαν όπιο στον αβάσταχτο πόνο της απογοήτευσης.
Τα τηλεοπτικά σκουπίδια γίνονται οι σύγχρονοι σωτήρες και μέσα στο παραλήρημα ότι αυτά καταφέρνουν να μας αποσπάσουν τη προσοχή από τα φοβερά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, παραδινόμαστε σε νοσηρά πρότυπα που με αηδιαστικό τρόπο καθρεπτίζουν την κατάντια της σύγχρονης κοινωνίας.

Αξιοθρήνητα πλάσματα εξευτελίζονται στο βωμό της τηλεθέασης και γίνονται συνένοχοι σε ένα έγκλημα που διαπράττεται σε βάρος των νέων ανθρώπων που απεγνωσμένα αναζητούν πρότυπα για να ‘μεγαλώσουν’. Κοπέλες μαλλιοτραβιούνται για χάρη ενός άντρα και κάνουν τα πάντα προκειμένου να φτάσουν στη ‘νίκη’ . Μια νίκη που σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη ήτα της ζωής τους: Tην ολοκληρωτική κατακερμάτιση του δικού τους εαυτού και το στήσιμο ενός πλασματικού, άρρωστου εαυτού που υπακούει σε εντολές, δεν έχει όρια και ηθικούς φραγμούς και χαίρεται για την κατάντια του.

Μας έπνιξε η καραντίνα γιατί θα έπρεπε να μείνουμε σπίτι μας. Μέσα σε λίγους μήνες βλέπουμε άβουλα πρόβατα να συναινούν στον εγκλεισμό τους, στην παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους για ιδιωτικότητα και την πλήρη υποταγή τους στο μεγάλο αδερφό που ορίζει τη ζωή τους.

Η ψυχική σχάση ολοένα μεγαλώνει και η αρρώστια της κοινωνίας διαφαίνεται ξεκάθαρα.

Δεν θα μας καταστρέψουν κυρίες και κύριοι τσιπάκια που θα μας κάνουν δούλους.

ΕΜΕΙΣ υπογράφουμε την καταδίκη τόσο τη δική μας όσο και των παιδιών μας καταβροχθίζοντας τηλεοπτικά σκουπίδια και επιτρέποντας τους να αποτελέσουν πρότυπα μίμησης.

Αντί να επενδύσουμε στην αναζήτηση αξιών, τη μόρφωση, την παιδεία και τη δημιουργία ενός ισχυρού εαυτού που θα μπορεί να σχετίζεται, να αγαπά και να αγαπιέται με αξιοπρέπεια και σεβασμό, παραδίνουμε τα παιδιά μας στις αρρωστημένες ορέξεις αδίστακτων ανθρώπων που δεν σταματούν με τίποτα μπροστά στο κέρδος και τη φτηνιάρικη δόξα.

Πηγή: Πρώτο Θέμα