Η συνεπιμέλεια τέκνων αποτελεί πλέον γεγονός και για την Ελληνική οικογένεια. Το δικαίωμα της από κοινού άσκησης γονικής μέριμνας (με κυριότερη έκφανση την συνεπιμέλεια) προβλέπεται πια στα άρθρα 18 της Διεθνούς Σύμβασης Δικαιωμάτων του Παιδιού και 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και αναγνωρίζεται με το υπ. αρ. 2079/2015 ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης και την πάγια νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Σκοπός του νόμου είναι η εξυπηρέτηση του βέλτιστου συμφέροντος των παιδιών μέσω της ενεργού παρουσίας και των δύο γονέων κατά την ανατροφή τους και την εκπλήρωση της ευθύνης τους έναντι αυτών. Καθιερώνεται το τεκμήριο του 1/3 της επικοινωνίας των παιδιών με τον γονέα με τον οποίο δεν διαμένουν και η μέριμνα για το ανήλικο τέκνο είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων, οι οποίοι την ασκούν από κοινού και εξίσου.

Η ενεργή παρουσία και των δυο γονέων στη ζωή του παιδιού είναι σημαντική για την ψυχο-συναισθηματική του ανάπτυξη.

Η μητρική φροντίδα δομεί τον ψυχισμό του παιδιού τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Με το όρο «μητρική φροντίδα» εννοούμε την κατάσταση εκείνη, την οποία χαρακτηρίζουν η αποκλειστικότητα, η πρωιμότητα, η σταθερότητα και η τρυφερότητα.

Ο πατέρας, από την άλλη μεριά, ασκεί επιρροή στην ανάπτυξη και την ψυχική υγεία του παιδιού, τόσο μέσω των άμεσων αλληλεπιδράσεών μαζί του όσο και μέσω της έμμεσης επιρροής (π.χ. παρέχοντας καθοδηγητική ή συναισθηματική υποστήριξη). Ο πατέρας που εμπλέκεται ενεργά στη ζωή του παιδιού του, προωθεί αποτελεσματικά την ψυχική υγεία και ευημερία του. Η ενεργή συμμετοχή του πατέρα περιλαμβάνει τρεις διαστάσεις: Τη δέσμευση του με το παιδί και την οικογένεια, την πρόσβασή του σε αυτό και την ανάληψη ευθύνης για το παιδί (Lamb, Pleck, Charnov & Levine, 1987).Συνεπώς κανένας ρόλος δεν υπολείπεται του άλλου και κανένας ρόλος δεν αντικαθίσταται μόνο από τον ένα γονέα.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά των διεζευγμένων γονέων έχουν παλέψει πολύ να βρουν τις ισορροπίες τους. Κάποια είχαν να τύχη να βοηθηθούν από ειδικούς ψυχικής υγείας και αρκετά άλλα πέρασαν το δύσκολο κανάλι της προσαρμογής και του αποχωρισμού χωρίς ψυχολογική υποστήριξη. Οι νέες συνθήκες που προκύπτουν από τη συνεπιμέλεια είναι πάλι μια νέα αλλαγή που έρχεται να κλονίσει τις ισορροπίες που με τόσο κόπο κατάφεραν να δημιουργήσουν. Χρειάζονται ιδιαίτερα λεπτοί χειρισμοί που θα επιτρέψουν στο παιδί να νοιώσει ασφάλεια και να αφεθεί ξανά στη φροντίδα των γονέων τους. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει το παιδί να αντιμετωπιστεί ως τρόπαιο ή όπλο μάχης στις διαφωνίες των πρώην συζύγων. Αρκετά παιδιά βιώνουν ενοχικά συναισθήματα έναντι της επιθυμίας τους για τους γονείς τους. Αυτό συμβαίνει όταν πρέπει με τη στάση τους να δηλώσουν ποιον γονέα επιθυμούν περισσότερο και στερούνται του δικαιώματος να περάσουν καλά και με τους δυο γονείς τους. Η ισχυρότερη ένδειξη αγάπης από τους γονείς στα παιδιά είναι η σχέση σεβασμού που πρέπει να διατηρήσουν μεταξύ τους. Οι ατέρμονες συγκρούσεις των διεζευγμένων γονέων δημιουργούν ένα μεγάλο ρήγμα στη σχέση τους με τα παιδιά τους. Είναι σαν να αρνούνται να αποδεχτούν την μισή οντότητα του παιδιού τους και μάλιστα να τη μάχονται θανάσιμα.

Καμία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ γονέα και παιδιού δεν μπορεί να δομηθεί εάν οι γονείς δεν καταφέρουν να βρουν σημεία σύγκλισης στην ανατροφή των παιδιών τους. Δεδομένου ότι υπάρχουν έντονα συναισθήματα απογοήτευσης μετά το διαζύγιο που οδηγούν σε εκδηλώσεις θυμού, η καθοδήγηση από ειδικούς ψυχικής υγείας είναι επιτακτική ανάγκη. Το νομικό πλαίσιο που ορίστηκε για τη διασφάλιση της επικοινωνίας του παιδιού και με τους δυο γονείς δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά εάν οι γονείς δεν δουλέψουν σκληρά με ειδικό προκειμένου να μεταβούν γρήγορα από τη θέση του συζύγου-γονέα στην αποκλειστική θέση του γονέα.

Το διαζύγιο είναι μια αρκετά επώδυνη διαδικασία για τα παιδιά και δεν αφορά αποκλειστικά τους γονείς. Τα παιδιά, και μάλιστα χωρίς να το επιθυμούν, αποχωρίζονται τον ένα γονέα και βιώνουν το πένθος της οικογένειας τους. Αυτό που χρειάζονται για να γιατρέψουν τις πληγές τους είναι η διασφάλιση ότι οι γονείς τους είναι παρόντες σε κάθε στιγμή της ζωής τους και φροντίζουν για την ικανοποίηση των αναγκών τους, οικονομικές και συναισθηματικές.

Τα παιδιά επίσης χρειάζονται αποκλειστικό χρόνο και με τους δυο γονείς τους. Ο πολύτιμος χρόνος γονέα-παιδιού πρέπει να είναι εστιασμένος και παραγωγικός χωρίς απαραίτητα να περιλαμβάνει την παρουσία άλλων ατόμων.

Δεν υπάρχει κανένα δικαστήριο και κανένας νόμος που μπορεί να μετρήσει την ψυχική ανάγκη του παιδιού να έχει τους γονείς του δίπλα του. Δεν υπάρχει όμως και καμία δικαιολογία που να επιτρέπει την ψυχική κακοποίηση του παιδιού στο βωμό της συγκρουσιακής απόλαυσης των διεζευγμένων γονέων.

Η συνεπιμέλεια ας αποτελέσει λοιπόν την αρχή μιας υγιούς συνύπαρξης των διεζευγμένων γονέων στην ανατροφή των παιδιών τους.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος