Η σχέση του βρέφους με τη μητέρα του καθορίζει τη ψυχοσυναισθηματική του ανάπτυξη. 

Το βλέμμα, το χάδι της, η άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του βρέφους θέτουν τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός ισχυρού ψυχικού σώματος που δεν θα κλονίζεται αργότερα από τις προκλήσεις της ζωής. Σύμφωνα με τον Winnicott, μια αρκετά καλή μητέρα μπορεί να προσδιορίσει τις ανάγκες του βρέφους και να ανταποκριθεί με ακρίβεια σε αυτές. Με αυτό το τρόπο, το παιδί καθησυχάζει τα άγχη του και νιώθει ασφάλεια και σιγουριά.Το εμπεριεκτικό της βλέμμα είναι αυτό που γαληνεύει τη ψυχή και ακολουθεί το άτομο σε όλη τη πορεία της ζωής του.

Το πέρασμα από τη πλήρη εξάρτηση μαζί της στην αυτονόμηση καθορίζει τη ψυχική υγεία του ατόμου. Μια μητέρα που ενθαρρύνει και υποστηρίζει το μεγάλωμα του παιδιού της κληροδοτεί μια ζωή χωρίς ενοχές. Μια μητέρα που κλονίζεται όταν χάνει τη συγχώνευση με το παιδί της και συνεχίζει να το κρατάει ασφυκτικά πάνω της επιφορτίζει το παιδί της με ενοχές και ανασφάλεια που θα το ακολουθούν σε όλη του τη ζωή.

Πόσο εύκολος όμως είναι ο ρόλος της μητρότητας; Πόσο εύκολο είναι για μια γυναίκα να καταφέρει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να περάσει από τη ΄γυναίκα της επιθυμίας’ στη ‘γυναίκα της προσφοράς’; Πόσο εύκολο είναι να αντέξει τον απόλυτο ευνουχισμό των δικών της αναγκών και να μείνει εστιασμένη στις ανάγκες του βρέφους που συνεχώς ζητάει για να μπορέσει να γεμίσει ψυχικά και να αναπτυχθεί; Θεωρείται δεδομένο ότι μια γυναίκα που γίνεται μητέρα όχι μόνο θα αντέχει αλλά και θα απολαμβάνει από τη κούραση και την ασταμάτητη αποκωδικοποίηση των μη λεκτικών μηνυμάτων που της στέλνει το βρέφος. Θεωρείται δεδομένο ότι θα γνωρίζει τα πάντα για το μεγάλωμα του παιδιού της και θα καταφέρνει να αναχαιτίζει τις δικές της ανάγκες, που με την όποια επικριτική στάση των άλλων ατόμων, μετατρέπονται σε ενοχές και αίσθημα ανεπάρκειας.

Η μητέρα παραμένει σε όλη της ζωή μια αστείρευτη πηγή αγάπης, φροντίδας, κατανόησης, συγχώρεσης και έμπνευσης για το παιδί της. Είναι αυτό το γλυκό της βλέμμα και αυτή η ζεστή και καθησυχαστική αγκαλιά της που θα αποτελούν πάντα καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές της ζωής κάθε ατόμου. Η Μητέρα ζει για πάντα στη ψυχή του παιδιού της μιας και αυτή η πρωταρχική συγχώνευση μαζί του τους καθοριστικούς για την ανάπτυξη του ατόμου 9 μήνες της κύησης, εγγράφουν ανεξίτηλα συναισθήματα στο πιο βαθύ λογισμικό της ψυχής: Το ασυνείδητο.

Ποιός όμως μπορεί να βοηθήσει τη Μητέρα για να συνεχίσει να είναι μια αστείρευτη πηγή χαράς και αγάπης για τα παιδιά της; Ποιός μπορεί να της υπενθυμίζει τις δύσκολες ώρες του ευνουχισμού, της κούρασης και της έντασης ότι δεν έχει χάσει τη ταυτότητα της και παραμένει μια γυναίκα της επιθυμίας και του θαυμασμού; Αυτός ο πολύ σημαντικός ρόλος όχι μόνο για τη γυναίκα αλλά και για το παιδί είναι αυτός του συζύγου-πατέρα. Ο άνδρας είναι αυτός που με τη σειρά του πρέπει να παρέχει αυτό το εμπεριεκτικό και γεμάτο αγάπη βλέμμα που χρειάζεται η Γυναίκα-Μητέρα στο ξεκίνημα αλλά και στη συνέχεια αυτού του σημαντικού ρόλου της. Η δική του στάση απέναντι στη γυναίκα του καθορίζει τη σχέση της μητέρας με το παιδί. Είναι αυτός που θα βοηθήσει επίσης αργότερα τη μητέρα να επιτρέψει στο παιδί να αποκολληθεί από αυτή να οδεύσει προς την αυτονόμηση. Είναι αυτός που θα πρέπει έμπρακτα να της δείχνει πόσο επιθυμεί τον ισχυρό δεσμό μαζί της και δεν θα αφήνει το παιδί του να γίνεται ο ‘σύζυγος’ της μητέρας του μιας και αυτός με την αδιαφορία του θα την αφήνει συναισθηματικά ακάλυπτη. Μια γυναίκα γεμάτη από την αγάπη και το θαυμασμό του άντρα της, γίνεται μια υπέροχη Μητέρα που απολαμβάνει τη μητρότητα και παραμένει επιθυμητή στο ρόλο της συντρόφου.

Η σημερινές ΜΗΤΕΡΕΣ αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες στο ρόλο τους. Σαν πραγματικές ηρωίδες αγωνίζονται να ισορροπήσουν ανάμεσα σε πολλαπλούς απαιτητικούς ρόλους. Δυστυχώς οι περισσότερες από αυτές δεν απολαμβάνουν τη στήριξη του άντρα τους και παλεύουν με όλα τα εμπόδια για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και ψυχικά υγιή παιδιά.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος