Η trap μουσική προσελκύει σαν μαγνήτης τους νέους που φαίνονται να παθιάζονται  με τη καλά επιτηδευμένη ‘μαγκιά’ που τους πουλάει. Ως σύγχρονος επαναστάτης που δεν υπολογίζει τίποτα, χαρίζει άλλοθι στο ξέφρενο χορό πρωτογονικών ενορμήσεων.

Οι στίχοι αυτής της μουσικής εμπεριέχουν χυδαιολογίες και ιστορίες που έχουν να κάνουν με  εμπόριο και χρήση  ναρκωτικών και βρώμικο χρήμα  ενώ στον ήχο, το ‘κλασικό’ ραπ αλλάζει λόγω της συμβολής των συνθεσάιζερ και των ηλεκτρονικών ντραμς. Ο ήχος είναι προϊόν σύνθεσης, σχεδόν εξ ολοκλήρου φτιαγμένος στον υπολογιστή και η φωνή, στην πραγματικότητα, διορθώνεται με τη χρήση του AutoTune, ενός λογισμικού που χρησιμεύει για τη δημιουργία φωνητικών εφέ, αλλά χρησιμοποιείται επίσης για να καλύψει τυχόν λάθη στον τονισμό και να κρύψει τα ελαττώματα της φωνής.

Τα ναρκωτικά είναι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές των βίντεο και των ιστοριών της trap μουσικής.  Δύο ναρκωτικά είναι τα πιο κοινά, η μαριχουάνα και το μοβ ποτό, το οποίο φτιάχνεται με την πρόσμιξη σιροπιού κωδεΐνης και αναψυκτικών. Αυτό είναι ένα κοκτέιλ με ηρεμιστικές και ψυχοδραστικές επιδράσεις που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα βίντεο των trap τραγουδιστών. Οι trappers αποτελούν πρότυπα για τους νεαρούς θαυμαστές που τους ακολουθούν και η ακρόαση αυτής της μουσικής φαίνεται να σμιλεύει το χαρακτήρα των νέων. Παραδομένοι σε ένα ‘βουητό προτάσεων’ που επαναλαμβάνονται εμμονικά , επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης και ομιλίας των νέων. Ο καθημερινός λόγος δανείζεται από αυτή την αργκό και εκφράσεις που θα μπορούσαν προηγουμένως να θεωρηθούν  χυδαίες έχουν «κανονικοποιηθεί» και είναι  στα χείλη της νεολαίας.

H ιδεολογία της trap μουσικής δεν είναι καινούργια. Κυρίαρχο στοιχείο είναι η ‘λύτρωση’ από την κυρίαρχη κουλτούρα και η εξέγερση των νέων.

Η trap μουσική γεννήθηκε στο Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είναι, στην ουσία, ένα υποείδος του ραπ ή μάλλον του hip-hop. Η λέξη trap άρχισε να διαδίδεται στη νεανική αργκό εκείνα τα χρόνια και να χρησιμοποιείται συχνά στους στίχους ορισμένων ράπερ.

Χρησιμοποιείται για να υποδείξει τα παλιά εγκαταλελειμμένα σπίτια στα γκέτο της Ατλάντα όπου η διακίνηση και η κατανάλωση ναρκωτικών ήταν συνηθισμένη. Το όνομα trap καθορίζει και  αυτό που συμβαίνει στους νέους. Παγιδεύονται σε ένα τρόπο σκέψεις που αγριεύει τη ψυχή και την κρατά όμηρο μιας κενής και άνευ νοήματος εξέγερσης. Ακριβώς ότι συνέβαινε και στους νέους που έμπαιναν σε αυτά τα σπίτια και κατέληγαν να παγιδευτούν σε ένα τρόπο ζωής που οδηγούσε στην εξαθλίωση και το θάνατο.

Οι ιστορίες για τα γεγονότα που διαδραματίζονταν σε αυτά τα σπίτια άρχισαν να καθορίζουν τα χαρακτηριστικά ενός νέου μουσικού μοντέλου που πήρε το όνομα trap.

Η σχέση των ναρκωτικών με τη νέα μουσική σίγουρα δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αρκετά rock συγκροτήματα τη δεκαετία του εβδομήντα είχαν συνδέσει το όνομα τους με τη χρήση ναρκωτικών.

Με τον καιρό, η trap μουσική σταδιακά απομακρύνθηκε από τα γκέτο και έγινε ολοένα και πιο δημοφιλής.

Η πραγματικότητα που παρουσιάζεται στη trap μουσική και η κουλτούρα των διασημοτήτων της ήταν πάντα συνδεδεμένη με δύο άκρα: την πραγματικότητα της ζωής των trappers στους δρόμους από τη μία και από την άλλη ένα συγκεκριμένο είδος πραγματικότητας «Αμερικάνικου ονείρου» που εξυμνεί την γρήγορη αναρρίχηση στον πλούτο από κάτω προς τα πάνω.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η trap μουσική είναι ένα συγκεκριμένο μείγμα ηδονισμού και μηδενισμού, σκοταδισμού και χαράς.

Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο. Η διπλή πραγματικότητα, η σκληρή πραγματικότητα της ζωής «σε παγίδα» από τη μια και η εξιδανικευμένη, ονειρική πραγματικότητα γεμάτη χρυσό και διαμάντια από την άλλη, είναι η κύρια αλληγορία της «πραγματικής» ζωής που ‘πουλάει’  η trap μουσική.

Το ζήτημα του μισογυνισμού και του σεξισμού σε αυτό το είδος της μουσικής  αξίζει περισσότερης επιστημονικής προσοχής. Στην αρχή, η μουσική trap μπορεί να φαίνεται βαθιά σοβινιστική. Ωστόσο, αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν γυναίκες ερμηνεύτριες trap μουσικής που ασχολούνται με αυτόν τον σοβινιστικό λόγο, που κάνει τα πράγματα πιο σύνθετα.

Ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της  trap μουσικής είναι το στιγματισμένο προφίλ ταυτότητας που αγκαλιάζουν οι ερμηνευτές του. Αντί να διαψεύδουν ή να απορρίπτουν αυτές τις ταμπέλες (φτωχές, περιθωριακές ή συνδεδεμένες με το έγκλημα), οι καλλιτέχνες της trap μουσικής τις ενστερνίζονται.

Οι γυναίκες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι κρέας που εξαγοράζονται προκειμένου να ζήσουν μια εύκολη ζωή μέσα στο χρήμα. Με θολό μυαλό από τη χρήση ουσιών λικνίζονται στο πλευρό πλούσιων ανδρών που τις περιφέρουν σαν διακοσμητικά επιδεικνύοντας τη σεξουαλικότητα τους.

Η trap μουσική υπογραμμίζει τις τεράστιες κοινωνικές σχάσεις της εποχής μας.

Από τη μια μεριά η γυναίκα διεκδικεί τη θέση της, τολμάει να μιλήσει για την όποια κακοποίηση έχει δεχτεί μέσα από οργανώσεις όπως το metoo και από την άλλη καταδέχεται να ακούει και να διασκεδάζει με ένα είδος μουσικής που θέλουν τη γυναίκα ένα κομμάτι κρέας προς ικανοποίηση των σεξουαλικών ορέξεων των παρτενέρ τους.

Η γυναίκα μειώνεται, εξευτελίζεται, μηδενίζεται και πουλιέται σε μια εποχή που σκίζει τα ιμάτια της προς υπεράσπιση της.

Οι νέοι μυούνται μέσα από τους στίχους αυτής της μουσικής να λαχταρούν το εύκολο χρήμα και την πολυτελή ζωή που μπορεί να είναι ακόμα και  αποτέλεσμα διακίνησης θανάτου.

Η σύγχρονη μαγκιά δεν έχει ηθικό κώδικα. Δεν υπολογίζει καμία αξία, δεν έχει ιδανικά και εξυμνεί το ρητό ‘ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’.

Τα κύρια ερωτήματα είναι :

Tι ακριβώς θέλουμε να γίνουν οι νέοι μας; Πως φτάσαμε στο πάτο της κοινωνικής παρακμής που αφήνει χώρο σε σκουπίδια να σμιλεύσουν και να καθορίζουν τη ζωή των νέων μας; Γιατί απαξιώσαμε ως παλαιομοδίτικους και απαρχαιωμένους τους πραγματικούς ήρωες και αφήσαμε χώρο στην ανάδειξη κούφιων και καταστροφικών προτύπων;

Τελικά ποιο σκοπό επιτελεί ο  καλά μεθοδευμένος κατακρεουργισμός της ανθρώπινης ψυχής και η μετάλλαξη της σε ένα αγριεμένο τέρας που βρυχάται από πόνο και καταστρέφει τα πάντα στο διάβα της προκειμένου να ικανοποιήσει τις κατασκευαστικές ανάγκες που τις έχουν δημιουργήσει; Το ρήγμα όλο και μεγαλώνει και η ‘παγίδα’ γίνεται όλο και πιο ισχυρή.

Πριν να είναι πια αργά, ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο μας και ας σπαταλήσουμε λίγο χρόνο για να τραβήξουμε τα παιδιά μας μακριά από το γκρεμό της ελκυστικής παγίδας που οδηγεί στο ψυχικό θάνατο.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος