Η  Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος  Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά γράφει στο Eleftherostypos.gr για τη σύγχρονη Μήδεια που ξεσκέπασε το πιο σάπιο πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να επενδύσει στη ψυχική υγεία και μένει εκεί, επάνω στους τάφους να ουρλιάζει και να βρυχάται από θυμό και μίσος.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι συγκλονισμένος από τον άδικο χαμό των τριών παιδιών που θυσιάστηκαν στο βωμό της ψυχασθένειας της μητέρας τους. Μια σύγχρονη Μήδεια ξεσκέπασε το πιο σάπιο πρόσωπο της σύγχρονης κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να επενδύσει στη ψυχική υγεία και μένει εκεί, επάνω στους τάφους να ουρλιάζει και να βρυχάται από θυμό και μίσος.

Παρόλο που όλοι υποπτευόμασταν τη μητέρα ως δολοφόνο, η ελπίδα ότι μια μάνα δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει κακό στα παιδιά της κρατούσε την αγωνία μας για την εύρεση του δολοφόνου ζωντανή.

Η ζωγραφιά του παιδιού κραύγαζε την εναγώνια προσπάθεια του για βοήθεια.  ‘Για εσάς’ έγραψε η μικρή Τζωρτζίνα ελπίζοντας ότι κάποιος  θα δει τη ζωγραφιά της  , θα καταλάβει το μήνυα που έστελνε και θα τη σώσει από το θάνατο. Όμως κανείς δεν είδε όταν ήταν ακόμα ζωντανή. Μέσα στο μικρόκοσμο μας, δεν βλέπουμε και δεν ακούμε κανένα πόνο και καμία κραυγή βοήθειας.

Η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν είναι τίποτε άλλο από μια βαριά ψυχικά άρρωστη γυναίκα. Δεν αποτελεί τίποτε διαφορετικό από τον ψυχασθενή νεαρό που σκότωσε τη γιαγιά του και μετά κάλεσε για βοήθεια. Και σε εκείνη τη κοινωνία κανένας δεν κατάλαβε τον κίνδυνο. Κανένας δεν κλονίστηκε από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της γιαγιάς από τον άρρωστο εγγονό της. Κανένας δεν πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει τους αρμόδιους φορείς για βοήθεια.

Το ερώτημα που καλούμαστε όλοι να απαντήσουμε είναι γιατί παραμένουμε ακόμα μια κοινωνία Κωσταλέξη. Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους μας να σαπίζουν ψυχικά και δεν τους φροντίζουμε. Γιατί δεν επιτρέπουμε την ίαση στους ψυχικά ασθενείς ανθρώπους και τους καταδικάζουμε να γίνουν αυτόχειρες ή δολοφόνοι ! Ποιος έχει τελικά την ευθύνη για αυτούς τους ανθρώπους που εμείς συναινούμε στο να μετατραπούν σε αιμοσταγή τέρατα που κατασπαράζουν ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά .

Ένα τεράστιο μερίδιο ευθύνης αναλογεί στην οικογένεια και το σύζυγο της Πισπιρίγκου. Οι  τρείς δολοφονίες υποδηλώνουν το μέγεθος και τη σοβαρότητα της ψυχικής της ασθένειας.  Πως είναι λοιπόν  δυνατόν να μην αντιλήφθηκε κανένας τη διαταραγμένη προσωπικότητα της;

Ο πόνος από τον αποτρόπαιο θάνατο των παιδιών δεν μπορεί να ξεπλυθεί με εκδηλώσεις μίσους έξω από το σπίτι της δολοφόνου. Το αίμα αυτών των παιδιών απαιτεί επαγρύπνηση και κινητοποίηση για εξυγίανση της ψυχικής ασθένειας που μαστίζει το σύγχρονο άνθρωπο. Ένα άνθρωπο που δεν του αφήσαμε τίποτα να κρατηθεί και να αντέξει. Η οικογένεια έχει χάσει τους δεσμούς της, οι ήρως έχουν γίνει απαρχαιωμένα φαντάσματα, οι αξίες μετατράπηκαν σε οπισθοδρομικούς δαίμονες που μας εμποδίζουν την ακόρεστη απόλαυση και η θρησκεία έγινε αντικείμενο χλευασμού μιας και θέτοντας όρια φρενάρει τη ξέφρενη πορεία στη ψύχωση.

Η πανδημία προσγείωσε τον Άνθρωπο απότομα. Του πήρε στα ψεύτικα υποστυλώματα που τον κρατούσαν όρθιο και τον άφησε να σωριαστεί στη γη. Τα τελευταία 3 χρόνια ερχόμαστε συνέχεια αντιμέτωποι με τη σαπίλα που κρύβαμε κάτω από τις μανιακές μας άμυνες. Η Πισπιρίγκου είναι ένα μικρό κομμάτι αυτής της σαπίλας. Αντί λοιπόν να την πετάξουμε στα λιοντάρια για να κατασπαράξουν τις σάρκες της και να νοιώσουμε ανακούφιση ότι κάναμε το σωστό, ας αναλογιστούμε πόσοι ψυχικά άνθρωποι κρύβονται στα σύγχρονα μπουντρούμια μας και ποια είναι η δική μας ευθύνη για τα εγκλήματα που διαπράττονται.

Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο. Σε μια κοινωνία που ουρλιάζει από το πόνο της ψυχής, ΚΑΘΕ ένας από εμάς έχει ευθύνη και υποχρέωση να ‘δει’ , να ακούσει και να τρέξει για βοήθεια.

Ας γίνουν αυτές οι τρείς αγγελικές ψυχές η αρχή του τέλους της ψυχικής αρρώστιας όχι μόνο της χώρας μας αλλά ολόκληρου του κόσμου.

Ο Θεός της Αγάπης ας φροντίσει αυτά τα παιδιά που δεν είχαν τη τύχη να φροντιστούν όπως τους άξιζε.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος